in Tiznit

De ene ochtend sta ik iets na negen uur op het perron van station Workum, om via Leeuwarden, Heerenveen, Zwolle, Lelystad, Amsterdam uiteindelijk op Schiphol aan te komen, voor de vlucht naar Marrakech. De volgende ochtend heb ik iets na negen uur rendez-vous met Rachid, bij café La France op het wereldberoemde Place Jama’a el-Fna’ – het plein van allerlei kunsten, acrobatiek, slangenbezweerders, verhalenvertellers, trommelaars, noem maar op. Maar die zijn er allemaal nog niet zo vroeg op de ochtend.
Na een vier uur durende reis, waarbij we op het dashboard de buitentemperaturen zagen opklimmen tot 43,5 graden, ben ik nu in Tiznit. De bijeenkomst waar we mijn boek zullen presenteren is over een klein uurtje. We hebben zojuist geluncht, met een hele groep familieleden, Salahdine met vrouw en twee zoons, Rachid natuurlijk, met wie ik meegereden ben, met vrouw en hun tweelingzoons van 13, Adam en Adib, Fatima met haar man Houcine en hadja Khadija, de moeder van de verdwenen Houcine, en van Rachid, Salahdin, Fatima en Najib, die nog onderweg is. We overnachten vannacht in Tiznit, een aantal in een hotel, anderen in een appartement van vrienden die er nu niet zijn. Uit voorzorg had ik al mijn lakenzak en een sloop meegenomen, zodat het voor mij al gauw goed genoeg is, zolang het niet op de kale harde grond is.
Het is heel erg leuk hier te zijn, de regio terug te zien, en vooral om al die Manouzi’s weer te zien. Er zijn ook leden van deze talrijkfamilie uit Nederland, Brahim en Boubker uit Rotterdam, Abderrahman, Abdelaziz, ik ga ze allemaal nog zien, vandaag of morgen, op de bled, op het platteland. Daar is het huis van de familie, met nog een nieuw huis ernaast, en daar zullen we morgen allemaal een slaapplek vinden. Straks eerst de presentatie.